Furosemidum Polfarmex 40 mg 30 Tabletek

Opis produktu

Furosemidum Polfarmex, 40 mg 30 tabletek

Wskazania do stosowania

obrzęki będące objawem chorób układu krążenia (np. zastoinowa niewydolność serca),
obrzęki na skutek retencji płynów w przebiegu przewlekłych chorób nerek (np. w zespole nerczycowym),
obrzęki na skutek retencji płynów w przebiegu chorób wątroby,
nadciśnienie tętnicze łagodne lub umiarkowane.

Dawkowanie należy ustalić indywidualnie, w zależności od choroby podstawowej pacjenta i reakcji na leczenie. Należy jednak pamiętać, że dawka podtrzymująca powinna zawsze odpowiadać najmniejszej skutecznej dawce. Okres przyjmowania leku zależy od rodzaju, stopnia nasilenia oraz przebiegu choroby.

U pacjentów dorosłych i w podeszłym wieku (> 65 lat) zaleca się następujące dawkowanie:

Obrzęki będące objawem chorób serca, nerek i wątroby
Zazwyczaj stosowana dawka to 40 mg, rano. Jeśli nie uzyskano zadowalającej diurezy, można podwajać dawkę co 6-8 godzin, aż do uzyskania dawki 160 mg. W razie konieczności można w szczególnych przypadkach stosować dawkę większą niż 200 mg, pod warunkiem nadzoru klinicznego.
Zmniejszenie obrzęków osiąga się najskuteczniej i najłagodniej podczas leczenia przerywanego, podając diuretyk co drugą dobę lub przez 2-4 kolejne doby w tygodniu.

W przypadku zespołu nerczycowego dawkowanie musi być ostrożne z powodu częstszych działań niepożądanych.

Działanie moczopędne furosemidu, a tym samym dawkowanie, zależy m.in. od stopnia zaburzeń elektrolitowych i stopnia zaburzeń czynności nerek.

Nadciśnienie tętnicze
Zalecana dawka to 40 mg na dobę. Jeżeli podczas leczenia furosemidem konieczne jest dodatkowe przyjmowanie inhibitora konwertazy angiotensyny (ACE), furosemid należy odstawić 2-3 dni przed rozpoczęciem podania inhibitora ACE. Jeśli nie jest to możliwe, należy zmniejszyć dawkę.
Należy zastosować jak najmniejszą dawkę początkową inhibitora ACE, aby uniknąć gwałtownego obniżenia ciśnienia tętniczego.

Dzieci i młodzież
1-2 mg na kg mc. Maksymalna dawka dobowa wynosi 40 mg.

Droga podania
Podanie doustne.
Tabletki należy połykać w całości przed śniadaniem, popijając wystarczającą ilością płynu, nie należy ich rozgryzać.

Nadwrażliwość na substancję czynną, inne pochodne sulfonamidowe lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Niewydolność nerek z bezmoczem, niereagująca na furosemid.
Stany przedśpiączkowe i śpiączka w przebiegu encefalopatii wątrobowej.
Ciężka hipokaliemia.
Ciężka hiponatremia.
Hipowolemia lub odwodnienie.
Karmienie piersią.

Bardzo często
- Zaburzenia gospodarki elektrolitowej (w tym objawowe), zmniejszenie objętość krwi i odwodnienie   (przede wszystkim u osób w podeszłym wieku), zwiększenie stężenia kreatyniny i triglicerydów we   krwi. Choroby współistniejące (np. marskość wątroby, niewydolność serca), przyjmowane leki i sposób odżywiania mogą mieć wpływ na rozwój zaburzeń gospodarki elektrolitowej.
- Obniżenie ciśnienia tętniczego i zaburzenia krążenia.

Często
- W następstwie zwiększenia gęstości krwi może wystąpić (szczególnie u osób w podeszłym wieku)   podwyższona skłonność do zakrzepicy. Małe stężenie sodu we krwi (hiponatremia) może prowadzić do zmęczenia, zaburzeń świadomości, drżenia mięśni, skurczy i utraty przytomności; małe stężenie chlorków we krwi; małe stężenie potasu we krwi (hipokalemia) może prowadzić do miastenii (osłabienia mięśni), drżenia mięśni, zaburzeń czynności serca; zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi; zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi (może wywołać napady dny moczanowej).
- Na skutek przewlekłej choroby wątroby mogą wystąpić zaburzenia neurologiczne (np. niepokój, zapominanie, drżenie, letarg, dezorientacja, senność).
- Zwiększenie objętości moczu. W przypadku nasilonego wydalania moczu może dojść do odwodnienia, a w następstwie do zapaści i zwiększenia gęstości krwi.

Niezbyt często
- Zmniejszenie liczby płytek krwi, powodujące ryzyko krwawienia i zwiększona skłonność do tworzenia się siniaków.
- Zwiększenie stężenia glukozy we krwi mogące powodować ujawnienie się cukrzycy utajonej, a u pacjentów z już istniejącą cukrzycą prowadzić do pogorszenia przemiany materii.
- Zaburzenia widzenia, częściowo też nasilenie istniejącej krótkowzroczności.
- Zaburzenia słuchu, przeważnie przemijające. Szczególnie podatni są pacjenci z niewydolnością nerek, zaburzeniami czynności nerek lub ze zwiększonym stężeniem białka całkowitego (np. na skutek tak zwanego zespołu nerczycowego).
- Głuchota, czasami nieodwracalna.
- Nudności.
- Świąd, reakcje skórne i dotyczące śluzówek z zaczerwieniem, tworzeniem się pęcherzy lub łusek na skórze (ostra wysypka, pęcherzowe oddzielanie się naskórka, opryszczkowate zapalenie skóry, skaza krwotoczna, rumień wielopostaciowy, choroba Rittera), zwiększenie wrażliwości na światło.

Rzadko
- Zwiększenie ilości niektórych krwinek białych (eozynofilia), zmniejszenie ilości krwinek białych.
- Ciężka nadwrażliwość prowadząca do zapaści (wstrząs anafilaktyczny). Pierwszymi objawami wstrząsu są m. in. reakcje skórne, takie jak gwałtowne zaczerwienienie lub pokrzywka, nasilone pocenie się, bladość skóry, ponadto niepokój, nudności, ból głowy, duszność.
- Mrowienie lub drętwienie kończyn. Po podaniu bardzo dużej dawki obserwowano zaburzenia świadomości i apatię.
- Nagle lub stale występujące szumy uszne. Szczególnie podatni są pacjenci z niewydolnością nerek.
- Zapalenie naczyń krwionośnych, często z wysypką skórną.
- Zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. wymioty, biegunka).
- Zapalenie nerek.
- Stany gorączkowe.

Bardzo rzadko
- Niedokrwistość na skutek rozpadu krwinek czerwonych, mogąca powodować bladość, osłabienie i duszność; znaczne zmniejszenie liczby niektórych krwinek białych, ze skłonnością do zakażeń z ciężkimi objawami ogólnymi (niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza).
- Zapalenie trzustki powodujące silny ból w nadbrzuszu, promieniujący do pleców.
- Zastój żółci i zwiększenie wartości parametrów czynności wątroby (aktywności transaminaz).

Nieznana
- Zmniejszenie stężenia wapnia i magnezu we krwi; zwiększenie stężenia mocznika we krwi. Na skutek ubytku elektrolitów i płynów mogą wystąpić, związane z przemianą materii, zaburzenia gospodarki kwasowo-zasadowej (zasadowica metaboliczna) lub nasilenie istniejącej zasadowicy.
- Zaburzenie czynności nerek (tzw. rzekomy zespół Barttera) w związku z nadużywaniem i (lub) długotrwałym leczeniem furosemidem.
- Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa.
- Zaburzenia krążenia, ból głowy, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, pragnienie.
- Ciężka choroba skóry z objawami ogólnymi, tworzenie się bolesnych pęcherzy na skórze, szczególnie w okolicy ust, oczu i genitaliów; ciężka choroba skóry i błon śluzowych, z tworzeniem się pęcherzy i zaczerwieniem dużych obszarów skóry.
- Zapalne zmiany skórne z tworzeniem się krost (AGEP - ostra uogólniona osutka krostkowa; ostre opryszczkowate polekowe zapalenie skóry z gorączką).
- Zawroty głowy, omdlenie lub utrata przytomności (spowodowane przez niedociśnienie objawowe), ból głowy.
- Wysypka polekowa ze zwiększeniem liczby określonych krwinek białych krwinek we krwi i pogorszeniem samopoczucia (DRESS).
- Możliwość wystąpienia lub nasilenia zaburzeń oddawania moczu (przerost gruczołu krokowego, wodonercze, zwężenie moczowodu). Zwiększenie stężenia sodu i chlorków we krwi. Ryzyko gwałtownego zatrzymania moczu.
- Niewydolność nerek.
- Uszkodzenie (rozpad) mięśni poprzecznie prążkowanych, tzw. rabdomioliza, często w związku ze znacznym zmniejszeniem stężenia potasu we krwi.
- Reakcja autoimmunologiczna, która może prowadzić do zmian zapalnych w wielu narządach; częste są  bóle stawów, zmiany skórne i zaburzenia nerek (tzw. toczeń rumieniowaty układowy).

Substancją czynną leku jest furosemid (Furosemidum).

Substancje pomocnicze: skrobia kukurydziana, powidon, magnezu stearynian, laktoza jednowodna.

Podmiot odpowiedzialny: Polfarmex S.A., ul. Józefów 9, 99-300 Kutno

EAN: 5909990223794