Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.
Najczęstszymi działaniami niepożądanymi są: nadmierne uspokojenie i senność, występujące na początku leczenia (u około 20-50% pacjentów, szczególnie u osób w podeszłym wieku).
Objawy te mogą nasilić się po spożyciu alkoholu. Zmniejszenie dawki nie prowadzi do osłabienia powyższych objawów, ale może skutkować zmniejszeniem skuteczności przeciwdepresyjnej mianseryny.
Mianseryna może powodować zahamowanie czynności szpiku kostnego z granulocytopenią (zmniejszenie poniżej normy liczby granulocytów we krwi) lub agranulocytozą (brak lub bardzo duże zmniejszenie liczby granulocytów obojętnochłonnych we krwi); niedokrwistość.
U pacjentów z dwubiegunową chorobą afektywną może wystąpić zmiana fazy. Objawy psychotyczne, w tym mania czy urojenia paranoidalne, mogą się nasilić w trakcie leczenia przeciwdepresyjnego.
Inne objawy niepożądane (według częstości występowania) to:
zaburzenia czynności wątroby, żółtaczka cholestatyczna, ginekomastia (powiększenie gruczołów piersiowych u mężczyzn), mlekotok, zawroty głowy, niedociśnienie ortostatyczne (spadki ciśnienia tętniczego podczas zmiany pozycji ciała na stojącą), obrzęki obwodowe, bóle i zapalenie stawów, zmiany skórne (np. nadmierne pocenie, wysypka, rumień wielopostaciowy – zaczerwienienie skóry z obrzękiem, z towarzyszącą niewielką gorączką, dreszczami, bólami stawów), skazy krwotoczne, niedociśnienie, obrzęki, hiperkineza (zespół niespokojnych nóg), rzadkoskurcz, niedokrwistość, osłabienie, wzmożone łaknienie. Może również wystąpić zwiększenie masy ciała. Hipomania lub drgawki mogą wystąpić nawet po dawkach terapeutycznych i stanowią wskazanie do przerwania stosowania mianseryny.
Myśli samobójcze, nasilenie depresji lub zaburzeń lękowych
Osoby, u których występuje depresja lub zaburzenia lękowe, mogą czasami mieć myśli o samookaleczeniu lub o popełnieniu samobójstwa. Takie objawy czy zachowanie może nasilać się na początku stosowania leków przeciwdepresyjnych.
Wystąpienie myśli samobójczych, myśli o samookaleczeniu lub popełnienie samobójstwa jest bardziej prawdopodobne, jeżeli:
- u pacjentów w przeszłości występowały myśli samobójcze lub chęć samookaleczenia;
- pacjent jest młodym dorosłym. Dane z badań klinicznych wskazują na zwiększone ryzyko zachowań samobójczych u osób w wieku poniżej 25 lat z zaburzeniami psychicznymi, które były leczone lekami przeciwdepresyjnymi.
Jeśli u pacjenta występują myśli samobójcze lub myśli o samookaleczeniu, należy niezwłocznie skontaktować się z lekarzem lub zgłosić się do szpitala.
Pomocne może okazać się poinformowanie krewnych lub przyjaciół o depresji lub zaburzeniach lękowych oraz poproszenie ich o przeczytanie tej ulotki. Pacjent może zwrócić się do krewnych lub przyjaciół z prośbą o informowanie go, jeśli zauważą, że depresja lub lęk nasiliły się, lub wystąpiły niepokojące zmiany w zachowaniu.
Częstość i nasilenie objawów występujących w depresji, takich jak suchość błony śluzowej jamy ustnej i zaparcia, przeważnie nie ulegają zwiększeniu w czasie leczenia mianseryną.
Niepożądane objawy wynikające z działania cholinolitycznego (takie jak suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenie widzenia, przyspieszenie czynności serca, zaparcia, utrudnienie oddawania moczu), oraz zaburzenia serca występują rzadziej i mają łagodniejszy przebieg niż po trójpierścieniowych lekach przeciwdepresyjnych.
