Poronienie. Jak zadbać o siebie po utracie ciąży?

Ciąża i macierzyństwo to dla większości kobiet najważniejszy etap życia. Czekają najpierw na to, aby poznać swojego wymarzonego partnera, a później myślą o tym, aby założyć z nim rodzinę. Czasami wszystko dzieje się zgodnie z planem i oczekiwaniami, ale bywa tak, że muszą swoje zamiary zweryfikować, bo życie pisze inny scenariusz. Czasami starania o ciążę nie przynoszą spodziewanego efektu, a czasami ciąża kończy się przedwcześnie, zanim kobieta zdąży się w ogóle oswoić z myślą, że rośnie w niej nowe życie. Co powoduje poronienia? Jak sobie poradzić po stracie ciąży? Jak wtedy o siebie zadbać?

To utrata ciąży przed upływem 22. tygodnia. Poronienie dotyka nawet 15-20 % kobiet i najczęściej dochodzi do niego na bardzo wczesnym etapie, czyli przed upływem 10. tygodnia. Może zdarzyć się tak, że kobieta nawet nie wie, że była w ciąży, a krwawienie uznaje za spóźnioną miesiączkę.

Wyróżnia się trzy typy poronień:

•       poronienie samoistne – kiedy kobieta zaczyna krwawić i traci ciążę w postaci obfitej miesiączki;

•       poronienie niezupełne – kiedy poronienie rozpoczyna się samoistnie, ale konieczna jest interwencja lekarska, aby cały proces zakończyć;

•       poronienie zatrzymane – kiedy kobieta o obumarciu ciąży dowiaduje się podczas badania USG wykonywanego przez lekarza, a nie zauważyła u siebie żadnych oznak mogących świadczyć o tym, że coś jest nie tak.

Jeśli u kobiety pojawiły się już pierwsze objawy ciąży, takie jak nudności czy tkliwość piersi, to może dojść do ich osłabienia albo ustąpienia. Najczęściej poronienie rozpoczyna się krwawieniem, które w ciągu kilku godzin lub dni może się nasilić. W wydalanej krwi mogą pojawić się skrzepy i tkanki. Nasilone krwawienie może przebiegać z bólem brzucha i skurczami podobnymi do tych odczuwanych w trakcie miesiączki. Poronienie powinno wystąpić samoistnie po tym, kiedy kobieta dowie się od lekarza, że ciąża obumarła. Następuje oczyszczanie macicy z zarodka.

Poronienie dotyka nawet 20 % kobiet i najczęściej dochodzi do niego na wczesnym etapie ciąży, czyli przed upływem 10. tygodnia.

Wśród kobiet nadal istnieje mnóstwo różnych nieprawdziwych przekonań co do przyczyny poronienia.

Najczęstsze przyczyny poronień to:

• wada chromosomalna – to jakieś 60% przypadków poronień; chodzi o wadę, która pojawia się z niezależnych od rodziców przyczyn podczas powstawania gamet (u kobiet jajeczek, a u mężczyzn plemników),
• wady genetyczne – zdarzają się nawet w 20% przypadków poronień,
• zaburzenia hormonalne – mogą to być np. nieleczone lub nieprawidłowo leczone choroby tarczycy,
• dotkliwy uraz brzucha,
• infekcja – np. toksoplazmoza, cytomegalia, kiła, chlamydia,
• choroby przewlekłe,
• zaburzenia krzepnięcia krwi,
• czynniki środowiskowe – czyli te, na które mamy wpływ, a zatem: palenie papierosów, picie alkoholu, zażywanie narkotyków albo innych niedozwolonych substancji, kontakt z toksynami

Najważniejsze jest to, aby nie robić niczego wbrew sobie, tylko postępować zgodnie z tym, czego kobieta potrzebuje. Oczywiście konieczna jest wizyta u lekarza i wykonanie wszelkich zleconych przez niego badań czy zabiegów.

Jeśli chodzi o stan fizyczny, to należy pamiętać o kilku sprawach:

• do czasu ustania krwawienia lepiej zrezygnować z kąpieli w wannie,
• przez kilka tygodni po poronieniu warto prowadzić oszczędzający tryb życia, dużo odpoczywać i unikać intensywnego wysiłku fizycznego,
• przez kilka tygodni należy zrezygnować z korzystania z sauny,
• do mycia najlepiej stosować płyn/żel do higieny intymnej, który nie będzie podrażniał okolic intymnych,
• podczas krwawienia należy zrezygnować z tamponów, aby zmniejszyć ryzyko infekcji,
• współżycie można rozpocząć dopiero po ustaniu krwawienia, kiedy lekarz wyrazi zgodę i kiedy partnerzy będą gotowi.

Sfera psychiczna wymaga zdecydowanie więcej uwagi i wsparcia najbliższych. Należy pozwolić kobiecie przeżywać stratę w taki sposób, jaki jest dla niej najlepszy, jednocześnie czuwając i obserwując czy nie rozwija się depresja. Tym co pomoże przetrwać najtrudniejsze chwile może być:

• rozmowa z psychologiem (psychoterapia),
• uczestniczenie w grupie wsparcia,
• rozmowa z najbliższymi,
• aktywność fizyczna – jeśli lekarz wyrazi zgodę,
• hobby, pasja, która zabiera czas i pozwala oczyścić umysł,
• medytacja,
• czas (możliwość przeżycia żałoby).

Niezależnie od tego, w którym tygodniu ciąży doszło do poronienia, czy to pierwsze takie zdarzenie w życiu kobiety czy kolejne, sytuacja ta jest zawsze bolesna i kobiecie należy okazać wsparcie oraz dać jej przestrzeń i czas, aby przeżyć stratę.